Recenzja książki „Pieśń prorocza” Paula Lyncha
"Szczęśliwe łona, które nie rodziły, i piersi, które nie karmiły”. Ten cytat z Biblii (Łk 23,28-30) najlepiej oddaje sens powieści Paula Lyncha „Pieśń prorocza”. To najbardziej wstrząsająca i mroczna powieść, która wywołała na DKK tak burzliwą dyskusję.
Treścią książki jest „wiwisekcja” na matce czwórki dzieci, która jak lwica walczy o swoją rozpadającą się rodzinę. Ten rozpad nie pochodzi z wnętrza rodziny, lecz ze zgnilizny zewnętrznej – wojny domowej, która ogarnęła Irlandię. Oprócz mikroświata wojny – w obrazie rodziny, widzimy makroświat – w obrazie społeczeństwa. I tu, i tu zauważamy uwiąd życia – przestają funkcjonować poszczególne elementy codzienności, stajemy się niewidzialni dla przyjaciół i sąsiadów, gdy jesteśmy na cenzurowanym u nowej władzy, nagle znikają ludzie z naszego otoczenia. Zaczyna się piekło wojny bratobójczej. A zaczęło się tak niewinnie od małych zmian w konstytucji…
Godną podziwu jest wspomniana już matka czwórki dzieci, główna bohaterka Eilish Stack – kobieta dzielna, działająca pomimo tragicznych przeciwności losu, momentami bezsilna w zderzeniach z bezdusznym aparatem rządzącym.
W dzisiejszych czasach, gdy w tak wielu miejscach toczą się wojny, książka ta powinna być obowiązkowa. Pokazuje nam jak łatwo popaść w niewolę, stać się uchodźcą w normalnym europejskim kraju, w którym wojna była pieśnią przeszłości. Życzmy sobie, aby treść tej książki nie stała się pieśnią proroczą.
Klubowiczka DKK w Przeworsku Elżbieta Węglowska
